25. "Mamo, chcę pieska!"

Tak oto zamiast robić coś produktywnego w te ciepłe, wolne dni, dzięki naszym kochanym gimnazjalistom (powodzenia!), wzięło mnie na wywody i refleksje o własnym bycie. I zamiast tworzyć kolejnego bloga, który będzie kolejnym niewypałem, po prostu was pomęczę swoją melancholijną filozofią. Bez zbytnich, pamiętnikowych przedłużeń wstępnych - jestem chora, tak trochę umieram, ale jest lepiej. Dobrze, że jak jest wolne. Należę do wymarłego gatunku dzieci chcących chodzić do szkoły za wszelką cenę, nawet jeśli mdleją w gorączce. Ale przejdźmy do dzisiejszego tematu wywodów.

Ile razy zniecierpliwiony rodzic posłyszał od swego nienasyconego widokiem rozpieszczonych yorków albo goldenów w reklamie szczęśliwych rodzin dziecka "mamo, chcę pieska!"? Co ma zatem zrobić? Albo zachować zimną krew i odmówić, mimo płaczu, żalu i skowytu, albo - jak jest o wiele częściej - śladem innych rodziców powiedzieć dziecku znaną formułkę, jaką jest "piesek to odpowiedzialność, trzeba z nim wychodzić, opiekować się, karmić", na co dziecko z radością przystaje, po czym jadą na drugi koniec Polski by kupić yorka za 500zł z niesprawdzonej hodowli, który za miesiąc, chory, niepoprawny genetycznie, wyrośnięty, zaniedbany pielęgnacyjnie i  nie do zniesienia, szczekający na wszystko i wszystkich, trafia do schroniska.

Kochany rodzicu, skoro do tego dopuściłeś, odpowiedz sobie szczerze - to twoja zasługa, czy dziecka, któremu głosisz reprymendy pod tytułem "Widzisz? Nie umiesz zajmować się psem, nigdy go nie dostaniesz!"?

Otóż to było logiczne, że twoje siedmioletnie dziecko nie da sobie rady z wymagającym, niepozornym, przez niewychowanie najgorzej na świecie zachowującym się terierem, mimo, że twój sąsiad tak wychwalał psa, a dzieci na placu zabaw do niego lgnęły jak ćmy do światła. Niestety, ten scenariusz powtarza się zbyt często, a ludzie są zbyt nierozważni by przystać na zmiany i coś z tej lekcji wynieść. Jednakże! To jasne, to wcale nie musiało się tak skończyć. Tak jest po prostu w 3.99999/4 przypadków. 

Nie tylko takie scenariusze okrutne życie pisze dla tych cudownych zwierząt. Dajmy przykład - pan gospodarz szuka psa do "bronienia podwórka", do "mieszkania w budzie". To jasne. Wybierze owczarka niemieckiego, tego psa, co to przecież nic nie wymaga, a jest tak chwalony i idealny na wieś. Ups, błąd. Już po miesiącu pan gospodarz ma dość wsiowego Burka czy Azora, który zrywa się na najmniejszy szmer, zagryza kury, szczeka na przejeżdżające samochody i nie odpoczywa, wyjąc po nocach. W dodatku nie można go okiełznać, zaczyna śmierdzieć i brudzić, w jego pięknej niegdyś sierści robią się kołtuny i zbiera się brud. Zaczyna się bicie, zaczyna się lekceważenie, zaczyna się zabieranie jedzenia. O nie, pies nagle stał się agresywny! Dlaczego? Przecież był taki miły i puszysty szczeniak z niego! Na łańcuch, do końca życia! O, zdechł.. ciekawe dlaczego.. no ale to przecież tylko pies. Będzie nowy.

Aha. 

To, proszę państwa, jest polskie podejście do psów. Pies w oczach polaczków jest bytem niższym, ubieranie go to "wiocha", sprzątanie po nim to wstyd, a bronienie ich to powód do naśmiewania się. W gruncie rzeczy, połowa właścicieli wcale nie powinna ich mieć, a i tak zdarza się, że dziesięcioletnia dziewczynka, mająca dwa yorki, chce jeszcze jednego pieska, podczas gdy nie umie zająć się tamtymi. Co się dzieje? Dostaje go.
Irytacja. Gniew. Pauza..
Dlaczego mnie to tak dotyka? Może dlatego, że od 9 lat czekam na psiaka, w małym palcu mam wiedzę o każdej rasie, o żywieniu, szkoleniu, wychowaniu. Obcuję z psami i innymi zwierzętami jak z ludźmi - a może i lepiej.. ? Tylko zwierzęta pozwalają mi się otworzyć. Tak, mam drobne problemy psychiczne. Jestem osobą zamkniętą w sobie, nieco dziką. Według psychologów ja nie powinnam - ja muszę mieć przy sobie zwierzę. Nie jestem samotnikiem i cierpię długo w samotności. Ileż osób się zdziwiło, że w życiu miałam tylko jednego kundelka i to ledwo dwa miesiące, co zresztą wyżłobiło mi tak głębokie rysy w pamięci, że do dziś pamiętam  każde jego drgnięcie. Tak, mam kota. Ale czym jest kot przy psie? To są zupełnie inne gatunki, mają inne podejście do człowieka. Mama już nie chce słuchać, kiedy zaczynam opowiadać o psie. Kiedyś była wymówka, że jestem za młoda - jasne, jak każde dziecko, chciałam pieska. Ale nie dlatego, że ładny. Dlatego, że oprócz kontaktu z nimi niczego w życiu nie pragnęłam i nie pragnę. Teraz wymówką jest brak pieniędzy i kot w domu. Wiem jednak, że to drugie to marny stereotyp, którego wszyscy się trzymają. Brak pieniędzy? Choć marzę nieskończenie o wielkim, kudłatym owczarku, przygarnięcie trójnogiego przybłędy z ulicy byłoby dla mnie szczytem marzeń.
Siedzę, odpowiadam na pytania. Dyskutuję na forach. Chłonę informacje o rasach jak wiecznie sucha gąbka. Instynktownie uczę się na pamięć jadłospisów, metod na szkolenie. Uchodzę za psiarę - to tu, to tam. Psiarę bez psów, która odpowiada jakby pracowała przy dziesiątkach czworonogów. Płaczę, kiedy widzę "oddam psa". Gwiazdka, urodziny, spadająca gwiazda, równa godzina. Jedno życzenie. Po tak długim czasie można zwątpić.
Nie. Nie wierzę już, że będę go mieć. Skoro Bóg do tej pory mi nie zesłał psiego anioła w posiadanie, nie zasługuję na niego. Cuda się nie zdarzają.
Dziękuję, dobranoc.